20, Fernando.

`.  Małżeństwo i rodzina są tylko i wyłącznie tym, co sami z nich czynimy.

– I znów wracamy do Fernando, do drzwi, do których nikt nie ma kluczy. On jest sekretem samym w sobie, on wie najwięcej i choć głównie dzięki niemu znam tak wiele szczegółów – bo Penélope opowiadała mu praktycznie o wszystkim, zdawała szczegółowe relacje z każdego dnia, ciesząc się wraz z nim swoim szczęściem – nie wiem, kim on był. Wydawało nam się, iż jest jednym z nas, naszym przyjacielem, towarzyszem i tak dalej, ale tak naprawdę wiemy o nim naprawdę niewiele.

Chyba tylko dwie osoby na świecie poznały Fernando Amorebietę do tego stopnia, ażeby móc znieść jego tajemniczość. Pierwsza z nich jest oczywistością, to jego najdroższa Penélope. Zaś ta druga była dla nas niespodzianką, niespodziewanym zrządzeniem Losu. Czymś, o czym nigdy byśmy nie pomyśleli.

Ta druga to Remedios.

Uśmiech Meme de Olano jest ciepły, jednak w jej oczach widać strach. Szczere, prawdziwe przerażenie, jakiego nie potrafi pokonać pomimo wiary w słowa Fernando.

Bo przecież nawet temu podołają, trwając w swoim chorym układzie, na jaki zdecydowali się jakiś czas temu. Upewnia go o tym choćby nawet dotyk jej delikatniej dłoni, czy ten subtelny, ciepły, lecz wciąż przerażony uśmiech.

Ktokolwiek powiedział, iż Meme de Olano nie potrafi być zwykłą, przepełnioną ciepłem kobietą, mylił się. Za każdym razem, kiedy ją widzi, ten jasnowłosy demon dręczący Athletic Club de Bilbao zadziwia go ilością swoich wcieleń. Zrzuca skórkę femme fatale i nagle zostaje prawdziwą sobą, trochę niezdecydowaną, choć mającą jasne cele na przyszłość Meme. Dokładnie taką, jakiej nikt inny nie umie jej spostrzec. Nawet Penélope nie widzi weń tej iskry prawdziwej kobiety marzącej o mężu, dwójce dzieci i domku z białym parkanem.

Nie żeby aż tak absurdalne były marzenia Meme, jednakże ten najskrytsze odrobinę zmierzają w podobną stronę, spotykając gdzieś po drodze i pragnienia Fernando chcącego podobnych rzeczy. Więc co im szkodziło uznać, iż do spełnienia podobnych marzeń będzie łatwiej dążyć tuż obok siebie, a nie w ogromnej odległości czynionej przez dystans powodowany innymi zainteresowaniami, charakterami… praktycznie wszystkim.

Tak jest stosunkowo łatwiej, o wiele prościej. Pojawia się mniej problemów, które we dwoje rozwiązuje się łatwiej. No i Meme przy Amorebiecie jest jakaś taka spokojniejsza, pewniejsza siebie w ten pozytywny sposób. Tym bardziej ostatnio, kiedy uciekła od tamtego życia, od imprez w 69 i picia na umór ze swoimi złymi przyjaciółmi.

Jakby świadomość, iż jest odpowiedzialna nie tylko za siebie, ale też za swoje dziecko, trochę ją zahamowała, nakazała jej zwolnić tempo dotychczasowego życia i zastanowić się, co tak naprawdę jest ważne.

– A Penélope… – blondynka opuszcza wzrok z ich złączonych dłoni spoczywających na stoliku i znów próbuje zmienić temat.

Fernando parska na to śmiechem.

– Od dwóch dni wkurwiona do granic możliwości, tym bardziej, że siedzi nad tym projektem całkowicie sama, a Iker nie nadaje się obecnie na jej towarzysza. Jak przywiozłem do domu lekarza, o mało biedaka nie pogryzła, kiedy jej powiedział, iż przez bity miesiąc ma zakaz wychodzenia z domu.

Meme chichocze cicho, wyobraziwszy sobie wściekłość przyjaciółki.

– Ale ty też nie możesz jej odwiedzać, Meme – zaznacza po chwili. – Dla dobra dziecka.

– Miałam ospę – oponuje na to blondynka. – Poza tym nic się nie stanie.

– Wolałbym nie ryzykować, tym bardziej, iż musisz spokojnie to sama przemyśleć. Znajdę jej kogoś z kontuzjowanych na towarzysza niedoli, kiedy będziemy grać na wyjazdach.

– Na pewno?

– Meme – zaczyna cicho tym miękkim, lekko zachrypniętym głosem. – Penélope to nasz najmniejszy problem.

Trochę pewniejszy i szerszy uśmiech wkrada się na twarz blondynki, co Wenezuelczyk natychmiast odwzajemnia. Określenie swoich uczuć wobec niej może i sprawia mu trochę trudności, bowiem te na pewno się nie są łatwe i przejrzyste, lecz jest to na pewno coś ponad sympatię. Może i nigdy nie będzie kochał jej tak bezwarunkowo i bezinteresownie jak Penélope, lecz to przecież dwie inne kobiety, dwa całkowicie inne światy.

Penélope i Meme są praktycznie swoimi przeciwieństwami, lecz tylko kiedy ma je obie, świat Fernando Amorebiety jest idealne dopełniony, praktycznie doskonały. Musi mieć je obie, ażeby być człowiekiem spełnionym. Kiedy Penélope gwarantuje spokój i radość, Meme dodaje życiu nutkę zaskoczenia, spontaniczności i nieobliczalności.

– Wiem – przyznaje wreszcie blondynka. – Ale nie umiem powiedzieć, czyje to dziecko. Ba, nawet nie umiem określić, która opcja byłaby lepsza.

Fernando Amorebieta uśmiecha się tajemniczo, mocniej ściskając jej dłoń, a po chwili unosi ją do ust i delikatnie całuje. Może nawet daje tym gestem ujście swoim niezidentyfikowanym uczuciom, które Meme daje radę odczytać z jego oczu. Może nawet ta jasnowłosa kobieta, której diabelny blask gdzieś zaginął, czuje to samo.

Może nawet mogliby się kochać, jednak wszystko kończy się na przypuszczeniach, a ta jedna chwila trwa tak krótko, zdecydowanie za krótko dla dwóch serc o tak niejasnym stosunku do uczuć. Jakkolwiek o ile Fernando Amorebiety nigdy nawet nie odważyli się posądzić o nieumiejętność czucia – wszak wystarczyła sekunda patrzenia na jego stosunek wobec Penélope – o tyle tego typu herezje na temat Meme de Olano padały już niejednokrotnie. Chyba nawet w pewnym momencie sama Argentynka w te słowa uwierzyła, poddając się złu i Javiemu Martínezowi, a z czasem zagubiła prawdziwą siebie.

Prawdziwa Meme de Olano jest kimś całkowicie innym, kimś, kogo Fernando odkrył na nowo. I właśnie dlatego, właśnie z powodu, iż jako jedyny zna klubową dietetyczkę jako osobę dobrą, ciepłą i w głębi siebie odrobinę stłamszoną przez niemożność realizacji własnych marzeń, wypowiada jedno zdanie, od którego nie ma już odwrotu.

– Meme, dajmy spokój rozważaniom „co by było, gdyby…?” i zaufajmy mi i temu, co nam pomoże.

W istocie – pomysł Fernando Amorebiety to chyba najracjonalniejsze rozwiązanie obecnej sytuacji.

– Szlag mnie trafia, Iker – to pierwsze słowa, jakie Fernando Amorebieta słyszy po wejściu do swojego i Penélope mieszkania, i na pewno nie są one kierowane do niego. Lecz w sumie to żadna nowość, iż szatynka wisi na telefonie i zrzędzi swojemu chłopakowi, jak bardzo jej tutaj nudno.

– Cześć, Penélope! – woła Fernando, wcale nie oczekując na choć odrobinę jej cennej uwagi.

– Nano właśnie wrócił… I tak go praktycznie nie obchodzę…

Punkt dla niego, rzeczywiście nawet nie odpowiedziała. Wcale się tym nie przejmując, Fernando Amorebieta rusza w stronę kuchni – o dziwo, kiedy mija Penélope rozłożoną wygodnie na sofie w salonie, ta mu nawet macha i delikatnie się uśmiecha, ażeby i tak pół sekundy później znów całą swoją uwagę skupić na rozmowie z Muniainem – gdzie niespiesznie zajmuje się wypakowywaniem zakupów i kaczki po pekińsku wziętej na wynos specjalnie dla szatynki.

– Źle mi samej… – jęczy dziewczyna do telefonu, rozciągając się na sofie jeszcze bardziej i o mało nie zrzucając przy tym na ziemię laptopa spoczywającego na jej kolanach. – Baaaardzo źle – dodaje po chwili, przeciągając samogłoskę. – Siedź w domu i nawet nie odważaj się tutaj pojawiać… Nie chcę cię zarazić, przecież wiesz.

Fernando cmoka dziewczynę w policzek, po czym siada na fotelu naprzeciw niej i z uśmiechem obserwuje, jak ta, cała pokryta czerwonymi kropkami – niech szlag trafi ospę wietrzną! – konwersuje z uśmiechem przez telefon.

– Nano przyniósł mi kolację… Nigdy w ciebie nie wątpiłam!… Coś od Chińczyków… Nieszczególnie… Hmmm, może coś dobrego?… No tak, wybacz, że zapomniałam…

– Penélope? – wtrąca się nagle Fernando.

– Mhm? – ta obdarza go jedynie nieobecnym uśmiechem.

– Włącz głośnomówiący. Przynajmniej w spokoju zjesz, a mnie trochę pomdli.

– Hej, Nano! – dociera do niego po kilku sekundach głos Ikera dochodzący z niewielkiej komórki umieszczonej na stoliku. – Pilnujesz mi jej, prawda?

– No ba! Penélope, jedz już, bo ci wystygnie.

– Właśnie, Penny, musisz coś zjeść. A jak wyzdrowieję, ugotuję ci wszystko, na co tylko będziesz miała ochotę.

Słowa te są widocznie wystarczająco przekonujące, bowiem szatynka przeciąga się na sofie raz jeszcze, po czym sięga po talerz z apetycznie wyglądającą – akurat estetykę potraw musi tym Chińczykom przyznać – kaczką po pekińsku, którą po chwili namysłu zaczyna konsumować.

– Jesteś pewien, że wszystko? – mruczy z diabelskim uśmiechem.

Fernando dałby głowę, iż Iker na pewno teraz wywrócił oczami. Na sto procent.

– Oczywiście. Penny, nawet ze mną nie polemizuj w tym temacie.

Dziewczyna znów parska śmiechem, o mało nie opluwając się chińszczyzną.

– Narażasz się z własnej woli! – zaznacza Fernando. – Ona ci tego nie zapomni.

– Nano, aż tak pamiętliwa nie jestem! – protestuje natychmiast Penélope.

– Słońce, a pamiętasz może, kto zabił twojego chomika osiemnaście lat temu?

Z ust dziewczyny wydobywa się złowrogi warkot.

– Carmen del Campo Torres, ta mała zdzira, która mordowała każde zwierzątko na dzielnicy!

– Wcale nie jesteś pamiętliwa, kochanie – subtelnie kpi z niej Iker, śmiejąc się w najlepsze. A przecież nawet nie widział najkomiczniejszego, to znaczy Penélope mrużącej wściekle oczy i na jednym wdechu wyrzucającej z siebie dane złoczyńcy pełnym wyrzutu i niewyzbytego od lat żalu głosem. Widok bezcenny, naprawdę szkoda, iż jej nie nagrał. Puściłby potem to Meme, może choć na chwilę przestałaby się zamartwiać i wybuchnęłaby szczerym śmiechem. Może zapomniałaby na kilka chwil o męczących ją problemach i decyzji, jaką dziś wspólnie podjęli. Tym bardziej, iż ona właściwie była przeciw takiemu wyjściu, jednakże Fernando siłą swoich argumentów skutecznie ją przekonał.

Bo tak będzie najlepiej dla wszystkich, w szczególności dla ciebie i dziecka, Meme – te słowa wybitnie brutalnie uświadomiły pannie de Olano powagę sytuacji. I się zgodziła, bo nic lepszego zrobić nie mogła.

– Muniain, bo się wścieknę i postanowię zaprzyjaźnić z Martínezem, jeżdżąc wraz z nim po jakiś lasach – grozi, lecz Fernando ma wrażenie, iż te subtelnie kpinki Ikera całkowicie przypadają jej do gustu i są jednym ze sposobów na okazywanie sobie uczuć.

– Słonko, wy byście się pozabijali w jednym pomieszczeniu, nie wspominając o jednym aucie.

– Nie żeby nam to jakoś szczególnie przeszkadzało – wtrąca Fernando.

– Nano! – syczy na to Penélope, której duma została właśnie odrobinę urażona.

– Nie nanuj mi tutaj, Penélope. Przynajmniej jako jedyna pozostaniesz ślepa na prawdopodobny urok Martíneza, nie mam racji?

– Nie ma racji? – dopytuje się Iker, którego również ta rozmowa szczerze bawi.

Penélope ciężko wzdycha, nim niechętnie przyznaje:

– No ma.

– O tych wydarzeniach nie widział wtedy nikt. Remedios na temat ciąży nie wydusiła z siebie ani słowa, jakby za trudno było jej się pogodzić z tym faktem. Fernando wolał trzymać siebie, a wraz z tym i ją jak najdalej od tego, zaś my wszyscy mieliśmy po prostu nie być uświadomieni o wszystkim. Tamten epizod miał pozostać na zawsze niezauważony przez nikogo, bowiem każdy skupiał się na ospie Penélope i subtelnym drwieniu z szalejącego bez niej Ikera. W postaci jej choroby Fernando i Remedios odnaleźli idealną przykrywkę i wszystko zapowiadało się idealnie. Nikt miał się nie dowiedzieć przed czasem, nikt miał nawet tego nie podejrzewać.

– A ty skąd wiesz? – wchodzę mu w słowo. Uśmiecha się do mnie trochę smutno.

– Zapytałem Fernando. Nie oponował, ba, nawet nie miał obiekcji, ażeby mi o wszystkim nie opowiedzieć. Wiem o ciąży Remedios, lecz zostałem wtedy zobowiązany tajemnicą chronienia tego. Bowiem chronienie przeszłości często jest jedyną opcją, ażeby chronić też drogie nam osoby.

Rozmowa toczy się w najlepsze bite dwie godziny, nim wreszcie Fernando każe swojej drogiej Penélope skończyć gadać i wziąć leki. Iker rozłącza się z ociąganiem, wyraźnie niechętnie, a panna Amorebieta podziela jego odczucia, jednakże wreszcie znajduje się w kuchni odziana w dużo za duży dres Fernando i  z włosami spiętymi w niedbały kucyk.

– Siadaj, Penélope – prosi niegłośno, lecz zdecydowanie Wenezuelczyk. Zdziwiona tym tonem, jednocześnie niepewnym i świadomym swojej siły, opada na najbliższe krzesło i przez chwilę w absolutnym milczeniu bawi się szklanką wody, kiedy to jej towarzysz toczy sam ze sobą batalię w sprawie podjętej wcześniej tegoż dnia decyzji.

Penélope ma prawo wiedzieć, w końcu życie z nią i tak się nie zmieni, jeśli teraz jej powie. Mogłaby się zaś pogniewać za okłamywanie jej, za ukrywanie prawdy, a co za tym idzie – mógłby ją stracić. Pozornie wyznanie prawdy Penélope wydaje się być banalnie proste i całkowicie oczywiste, jednakże na samą myśl o tym, na każdą próbę ułożenia w głowie prawdopodobnego scenariusza i przygotowania wypowiedzi Fernando Amorebieta czuje się, jakby był sparaliżowany. Irracjonalne uczucie, którego nie jest w stanie pojąć. Jeśli nie ma czego się obawiać, dlaczego mimo wszystkiego jednak to robi?

– Coś się stało, prawda? – głos Penélope jest spięty, pełen strachu o najbliższych. Co prawda dosłownie przed chwilą rozmawiała z Ikerem, ale pewnie teraz po jej głowie krąży tysiąc czarnych myśli dotyczących tego młodego chłopaka.

– Nic złego – natychmiast oponuje, a ona wypuszcza z ulgą wypuszcza nagromadzone w płucach powietrze. – Po prostu… Meme jest w ciąży.

– Ojej – wymyka się Penélope i jest chyba to najlepsza reakcja, na jaką obecnie ją stać. Nie żeby Fernando tego nie przewidział. – Z kim wpadła? – dodaje, nie mogąc przemóc wzrodzonej ciekawości każdego człowieka.

Fernando wzdycha, bo najgorsze dopiero przed nim.

Ale słowa te, praktycznie wyrok, w jego ustach nawet nie wydają się być tak dramatyczne. Ponieważ gdy szepcze to jedno zdanie, nagle zaczyna czuć jego sens, rozumieć, iż inaczej zadecydować nie mógł. Był jej to winny, co najmniej.

– To moje dziecko.

Penélope natychmiast podrywa się z krzesła – na szczęście instynktownie odkłada szklankę na stolik – i mocno przytula Wenezuelczyka.

– To wspaniale, Nano! Jakkolwiek nigdy nie podejrzewałam, iż będziecie razem – woła szczerze uszczęśliwiona. – A będę matką chrzestną waszego maluszka? I chyba powinnam zadzwonić do Amaranty z gratulacjami… – zastanawia się, odchodząc w stronę salonu, gdzie na powrót zakopuje się w ogromnej płachcie puchatego koca. – W końcu ona chyba nie była na to gotowa, potrzebuje wsparcia, a wydaje mi się, że jesteśmy przyjaciółkami…

– Już, Penélope – przerywa jej ze śmiechem Fernando. – Jasne, że jesteście przyjaciółkami, ale Meme jest tylko w ciąży, a ty masz ospę i za nic w świecie nie pozwolę wam się spotkać co najmniej przez najbliższy miesiąc.

– Och, to oczywiste – wchodzi mu w słowo Penélope wciąż rozentuzjazmowana wieścią o zostaniu ciocią. Albo po prostu tak źle działają na nią te leki i tęsknota za Ikerem. – Dla dobra dziecka nawet ja bym nie pozwoliła jej tutaj przyjść. Jak Ikerowi, bo nie chcę nikogo pozarażać. Ale Amaranta nie może być teraz sama, powinna z nami zamieszkać, jak tylko wyzdrowieję. Tak będzie nam wygodniej, nie uważasz, Nano?

– Penélope – przerywa jej wywód.

– Tak?

– Pieprzysz od rzeczy. Poszłabyś spać, a nie mieszasz mi w głowie.

Ta obdarza go nienawistnym spojrzeniem, po czym obraca się tyłem doń i rzeczywiście po jakimś czasie zapada w lekki sen, zostawiając Fernando Amorebietę z toną pytań, jakie wygenerowała swoją bezsensowną gadaniną.

W końcu oznajmienie światu, iż dziecko Remedios Amaranty de Olano Flores jest jego, łączy się ze związaniem się z Meme, ze stworzeniem wraz z nią prawdziwej rodziny dla tego malca, którego spłodził prawdopodobnie albo Martínez, albo Aurtenetxe. O Susaecie nawet nie myśleli, bowiem ten powoli układa sobie życie bez Meme i nie ma sensu mu tego psuć. A roszczeń raczej nie będzie, bo przecież Meme de Olano zasłynęła z kilku romansów naraz, a co za tym idzie, sypiając z Javim i Jonem za jednym zamachem, dlaczego miałaby mieć tyle skrupułów, ażeby nie przespać się z Amorebietą?

Jasne, nie zrobiła tego, lecz poza nią i Fernando nikt nie musi o tym wiedzieć. Tym bardziej, jeśli wybrana droga jest dla dziecka najlepsza, zaś Wenezuelczyk czuje się na siłach zaopiekować Meme i jej dzieckiem. Ich dzieckiem.

Teraz nie będzie już odwrotu, jednak najważniejsze, ażeby dobrze wcielić się w swoje role. A potem może nawet zacząć myśleć o czymś ponad to wszystko, o czymś, co może scalić ich chorą rodzinkę, jaką z czasem sobie zbudują.

Może nawet o uczuciu, do którego przecież oboje są zdolni.

***

Myślę, że tam powyżej jest stosunkowo sielankowo. Więc pocieszmy się tym z Penélope i resztą.

Czasami łzy pojawiają się w najmniej oczekiwanym momencie tylko po to, by udowodnić nam, że wciąż potrafimy czuć, że nie staliśmy się nieczułymi potworami.

Dla K. i wspomnień.

Do zobaczenia w sobotę.

 Ps. znów nie odpowiadam za tę jebniętą czcionkę -.-