Prolog.

`. Ludzie lubią komplikować sobie życie, jakby już samo w sobie nie było wystarczająco skomplikowane.

Bilbao jest zimne. Bilbao zawsze było zimne i pod względem temperatur – choć z miejscowościami w Pirenejach nawet nie ma co się równać – i pod względem stosunków międzyludzkich. Baskowie tylko do samych siebie, do swoich rodaków mają w zwyczaju odnosić się ciepło, choć z niewielką rezerwą. Obcych, ale przede wszystkim tych, których w Kraju Basków określa się zdrajcami, ponieważ przyszedłszy na świat w Baskonii, zrezygnowali oni z walki o niepodległość swojej ojczyzny, wyrzekli się bycia Baskami na rzecz ogólnego określenia Hiszpanami, w tym świecie traktuje się zimno, praktycznie lodowato. Tutejsi, rodowici mieszkańcy nienawidzą zdrajców najbardziej na świecie, uważają, iż ci nie mają prawa wstępu na ich świętą, baskijską ziemię.

Urodziłam się w Bilbao ponad ćwierć wieku temu, a potem stałam się zdrajcą. Wstydzę się bycia Baskijką, za co moi rodacy nienawidzą mnie potwornie. A do tego, co jeszcze bardziej potęguje ich niechęć, żyję w hiszpańskiej stolicy, Madrycie, pracując tam jako podobno jedna z najlepszych psychoterapeutek na Półwyspie Iberyjskim. Mogłabym być dumą Baskonii, mogłabym być kochana przez swoich rodaków, a jednak ci mnie nienawidzą.

Próbując jak najszybciej przemierzyć drogę z hotelu, w którym zostałam zakwaterowana na najbliższy miesiąc – w najlepszym wypadku, jeśli sytuacja, jaką podobno mam ratować, okaże się być wyjątkowo prosta do opanowania; tego jednak się nie spodziewam– na Estadio San Mamés, nie umiem nie zauważyć tych wrogich spojrzeń kierowanych w moją stronę. Gdybym w wywiadach dla wszystkich szanujących się czasopism naukowych nie naciskała na to, iż w pierwszej kolejności jestem Hiszpanką, a dopiero potem w moim sercu tkwi odrobina Baskijki, do której przyznaję się z zawstydzonym rumieńcem na policzkach, naprawdę tutejsi ludzie by mnie kochali. A tymczasem jedynie tolerują moją obecność na swej świętej ziemi, ponieważ mam uratować ich klub, ich ukochany Athletic Bilbao zmierzający ku ruinie, od ostatecznej klęski. Jeszcze dziewięć miesięcy temu mieli szansę na zdobycie Ligi Europy, grali doskonale, pokonywali tak wspaniałe drużyny jak ówczesny mistrz Anglii, a potem coś się zepsuło. Do opinii publicznej nigdy nie dotarły oficjalne informacje na temat powodu obniżki formy całej drużyny, zaś te nieoficjalne – kłótnie między piłkarzami, konflikty w zarządzie, czy poważne spięcia na linii Bielsa-Llorente – były mocno naciągane i niezbyt realne. Podobno Llorente był wściekły na klub, nowego trenera i zarząd za nieprzedłużenie kontraktu Caparrósa, z którym świetnie się dogadywał. Podobno Marcelo Bielsa był dlań zaledwie irytującym Argentyńczykiem, bez którego byłoby o wiele lepiej.

Każdy Bask – choćby nawet ten z grupy zdrajców – od razu wyczytałby między wierszami tej bajki, iż nikt nie miał lepszego pomysłu na zatuszowanie jakiegoś większego problemu. I ja to zrozumiałam, jakby banalne było, iż Fernando Llorente, gwiazdka Athleticu, jeśli miałby mieć za złe nieprzedłużenie kontraktu z Caparrósem, to dlaczego wszystko wyszło dopiero pod koniec sezonu, kiedy Bielsa w klubie był już od lipca dwa tysiące jedenastego?

W połowie lipca dwa tysiące dwunastego do prasy przedostała się plotka, jakoby wszystko było winą niejakiej Meme de Olano, dalekiej kuzynki Bielsy, i jej romansu z Martínezem. Kolejna mocno naciągana historyjka, która choć miała odciągnąć uwagę od coraz gorszych wyników drużyny, nie zrobiła tego.

A teraz, osiemnastego lutego dwa tysiące trzynastego roku ja, Fabrizia Amaya Fernández Montero – wiem, nie brzmi to zbyt baskijsko, lecz i moi rodzice raczej zaliczali się do zdrajców, mieszkając w Bilbao razem jakieś pięć lat, zaś pozostałe lata spędzając na podróżach między największymi hiszpańskimi miastami – mam za zadanie rozwiązać wszystkie te problemy, plotki i konflikty, dowiadując się też, czy cokolwiek z tego było prawdziwe.

Już w kilka chwil po wejściu na murawę La Catedral – pamiętam ją jeszcze z moich dziecięcych lat, gdy z moim przyjacielem przesiadywaliśmy tutaj w każdej możliwej chwili, na każdym meczu Athleticu i na każdym przedmeczowym treningu – ujrzawszy dwadzieścia kilka smętnie sunących po murawie postaci, dociera do mnie, że jest o wiele gorzej, niż myślałam, między nimi jest o wiele większy problem, niż rozpisywały się gazety, niż twierdziły oficjalne komunikaty klubu, czy też Marcelo Bielsa na konferencjach prasowych, kiedy wreszcie musiał przestać zbywać dziennikarzy. Zbliżając się do argentyńskiego trenera, powoli obserwuję tych dwudziestu paru mężczyzn, których spojrzenia są puste; którzy piłkę kopią bez radości, osowiali i smutni; którym brakuje czegoś, co nadawało ich życiu sens i uciechę. O ile wchodząc tutaj, delikatnie się uśmiechałam, o tyle teraz jestem pewna, iż w moich oczach maluje się przerażenie. Nie pokonam tego w miesiąc, w kwartał czy sześć miesięcy. Wyciąganie Athleticu Bilbao z dna, na które już dawno nawet tego nieświadomi spadli, zajmie długie lata, miesiące pełne ciężkiej pracy i budowania ich życia od nowa. Kimkolwiek była osoba, która tak bardzo ich zniszczyła – na pewno ktoś zawinił; może owa Meme de Olano, o której było tak głośno w związku z aferą, w którą wciągnięto nie tylko Martíneza, ale też Amorebietę, Susaetę i Aurtenetxe? – musieli naprawdę ją kochać, zaś ona nie miała uczuć, jej serce było z kamienia.

– Dzień dobry – witam mężczyznę grubo po pięćdziesiątce, który skina mi jedynie głową bez jakiegokolwiek uczucia wymalowanego na twarzy i ściska moją dłoń.

– Penny? – rozlega się pełen entuzjazmu głos któregoś z tych nieszczęśników. To dziwne uczucie, pośród pustki, w jakiej wszyscy się znaleźliśmy, nagle usłyszeć nadzieję. Nawet ona została zabrana nam wszystkim, również mnie wraz z wkroczeniem na San Mamés. W tym miejscu nie ma miejsca na złudzenia, a jedynie smutek i żal, czyli to, czego na pewno nie ma w głosie młodego chłopaka zwracającego się do mnie per Penny. – Penny, wróciłaś?

– Penélope? – dodaje wysoki, nieogolony od dawna mężczyzna w szarym dresie, któremu przydałaby się wizyta u fryzjera. On też brzmi nadzieją, choć nie tak ogromną jak młodzik. – Penélope, to ty, prawda?

Penélope chyba też jest kierowana w moją stronę, co wnioskuję z tego, iż obaj – i wysoki brunet, i niski, młody chłopak, wielki talent, którego nazwisko znam z okładek madryckich czasopism – patrzą na mnie z nerwową nadzieją. W oczach Marcelo Bielsy jej nie ma, został tam tylko ból.

– Trenerze, to Penny, prawda? – domaga się twierdzącej odpowiedzi młody piłkarz.

Trener Marcelo Bielsa ukradkiem ciężko wzdycha, a dopiero potem udziela odpowiedzi:

– Fabrizia Fernández. Tylko ona może nas wszystkich uratować – mówi cichym, lekko południowoamerykańskim akcentem, mieszając hiszpański z baskijskim w sposób mistrzowski. Gdyby nie to, iż w tej mieszance nie ma niczego, co może świadczyć o choć promyczku nadziei na wspomniany ratunek, roześmiałabym się, bo mowa Bielsy jest przezabawna.

– To nie jest Penélope – szepcze pod nosem kudłaty brunet zawiedziony słowami Bielsy, odchodząc w stronę swoich towarzyszy. – Nawet nie przypomina Penélope.

Ale jego młodszy, utalentowany towarzysz nie odpuszcza.

– Penny, proszę, nie ukrywaj się. Powiedz, że to ty! Penny, błagam, wróć! – ostatnie zdanie jest już raczej kierowane w stronę nieba. Kudłacz coś mu szepcze na ucho. – To ona, poznaję ją. To Penny.

– Penélope wróci, ale to jeszcze nie ona. Chodź do szatni, zadzwonisz do Penélope, powiesz jej, że za nią tęsknisz – do tego niskiego blondyna podchodzi ciemnowłosy, wysoki jak kolumna chłopak i towarzyszący mu kolejny jasnowłosy Bask przewyższający ich wszystkich. W głosie bruneta wyczuwam sztuczne opanowanie. Daje nadzieję, której nie powinien mieć ani on, ani jego przyjaciele. Kudłacz krzywi się mimochodem, uciekając wzrokiem na trybuny pustego stadionu.

– Fabrizio, wybacz za tę scenę, ale chyba sama rozumiesz, że nie jest dobrze – zaczyna ich trener, a ja mogę jedynie mocno do niego przywrzeć, szepcząc:

– Proszę się tylko nie martwić. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby wszyscy tutaj odzyskali to, co stracili.

O mało nie płaczę, tak bardzo przybija mnie atmosfera na San Mamés. Trener Marcelo Bielsa obejmuje mnie ojcowskim gestem, wtulając twarz w moje włosy, a ja wiem, że cudem hamuje się przed uronieniem kilku łez.

– Fernando, opowiesz wszystko Fabrizii? – pyta cicho stojącej wciąż przy nas największej gwiazdki tego małego światka, kiedy już się od niego odsuwam.

– Oczywiście, trenerze – odpiera, próbując zdobyć się na uśmiech. Nie daje rady, jedynie podawszy mi ramię, aby mógł poprowadzić mnie gdzieś, gdzie atmosfera nie będzie tak dobijająca. Kudłaty brunet, niski blondyn i ten trzeci, wysoki odchodzą w stronę wnętrz La Catedral. – Amayu, cieszę się, że znów mogę cię zobaczyć – dodaje po dłuższej chwili, na co uśmiecham się delikatnie.

Mój przyjaciel z lat dziecięcych, którego niejednokrotnie zostawiałam samego, a on wciąż mnie przyjmował z powrotem, odwzajemnia uśmiech.

– Ja również się cieszę, Nando – odpieram. – A teraz możesz mi wyjaśnić, co to za cyrk odstawiła ta cała Penny, Penélope, czy jak jej tam inaczej?

W oczach Nando pojawia się grymas bólu, jaki widziałam w tęczówkach całej drużyny, kiedy młody Bask, tutejszy największy talent, wymawiał imię Penny. Cholera, kim ona była i dlaczego na samo jej wspomnienie tą drużyną targają tak dramatyczne emocje? Co takiego zrobiła Penélope alias Penny?

– Wyjaśnię ci na kawie po treningu.

– Dlaczego nie teraz? – domagam się odpowiedzi zbita z tropu ni to zimnym, ni cierpiącym głosem mojego przyjaciela.

– Widziałaś, jak na sam dźwięk jej imienia reagują tutaj wszyscy. To wciąż boli nas wszystkich, ona jest częścią nas, naszej historii, a tutaj, na La Catedral po prostu nie mogę ci tego opowiedzieć, Amayu. Oni nie powinni nawet słyszeć jej imienia, nie wspominając o ponownym rozdrapywaniu ran – ilość emocji w tych kilku zdaniach uświadamia mnie, iż muszę odpuścić. Wszak mam im pomóc, a nie jeszcze bardziej ranić. – A teraz pokażę ci twój gabinet – dodaje, znów próbując wykonać szelmowski uśmiech, który lata temu był jego wizytówką. Skinam głową i pozwalam prowadzić się w obranym przez Nando kierunku. W drodze mijamy też szatnię, w której widzę tego młodego chłopca klepiącego bezsensowne słowa do telefonu.

– …Penny, proszę, oddzwoń nareszcie. Nie dzwoniłaś od dziewięciu miesięcy, a ja łapię się na tym, że nie pamiętam brzemienia twojego głosu. Dzisiaj obudziłem się i nie mogłem przywołać w pamięci nawet twojego obrazu, nie pamiętałem, jak wyglądasz. Tak bardzo się boję, że kiedy wrócisz, nie będę umiał cię poznać. Bardzo tęsknię, Penny. Przyszła do nas na trening jakaś dziewucha, tak bardzo podobna do ciebie… A może nie była w ogóle podoba? Nie pamiętam, jak wyglądasz, nie umiem tego ocenić. Myślałem, że wróciłaś, ale ona ma na imię jakoś tak dziwnie. Penny, dlaczego od dziewięciu miesięcy nie możesz do mnie oddzwonić? Mam już dość nagrywania się na sekretarkę i Nano chyba też. Penny, bardzo cię kocham, pamiętaj o tym i oddzwoń…

Wymieniamy z Nando pełne zrozumienia spojrzenia. Ta Penélope musi być okropnym człowiekiem, aby nie oddzwaniać do niego od dziewięciu miesięcy.

***

Tydzień opóźnienia na dzień dobry. Nie brzmi to najlepiej. Przeprowadzki są bardzo bolesne. 

A właściwie, wracam do publikowania po chyba półtora roku ciszy - znaczy się publikowania na dłuższą metę. Rozdziały planowo co trzy dni, postaram się nie robić już takich obsuw. 

Wszyscy, którzy chcą być informowani: numer gg znajdziecie gdzieś w czeluściach zakładki "Autorka". Nie robiłam tego od dawna, nie jestem mistrzem w rozsyłaniu informacji, dlatego zachęcam jednak to obserwowania bloga w ten magiczny, blogspotowy sposób. 

Dla mojej siostry. 

Do zobaczenia we wtorek.